Veiðiferð Brytans.

Bryti Græna bindisins ákvað í sumar að skreppa í veiði án félaga sinna í Græna bindinu. Hann fór upp í Borgarfjörð og fann gott veiðivatn nokkuð frá sveitabæ. Hann var búinn að setja í nokkrar bleikjur og var að enda við að landa einni þegar bóndinn á sveitabænum kemur að honum. Þeir heilsast og tala saman en eftir það segist bóndinn nú eiga þessa bleikju. Það samþykkir Brytinn ekki og segist þekkja sinn rétt, hann hafi veitt bleikjuna og því eigi hann hana. Þá spyr bóndinn hvort að þeir eigi bara ekki að útkljá þetta með þriggja sparka reglunni, sem að er algeng regla í Borgarfirðinum.

Brytinn verður þá svolítið forvitinn og vill fá að vita meira. Bóndinn segir honum að fyrst sparki hann þrisvar í Brytann og síðan sparki Brytinn í hann þrisvar og svona gengur það þangað til að annar gefst upp. Brytinn samþykkir þetta og segir bóndanum að sparka. Bóndinn byrjar að sparka í magann á honum og Brytinn hnígur niður við það. Næst sparkar bóndinn í sköflunginn á honum, og þá er Brytinn orðinn svolítð sár en tekur samt við þriðja sparkinu sem að er mjög fast í punginn.

Eftir að Brytinn er búinn að jafna sig og staðinn upp segir hann:   „Jæja nú er komið að mér”  og býr sig til að sparka í bóndann. Þá heyrist í bóndanum: „Neiiii,...... mér er andskotans sama um eina bleikju, þú mátt bara eiga hana”.